'n Naaldekoker is 'n soort insek wat tot die orde Odonata behoort. Naaldekokers begin hulle lewe in water en word dus dikwels naby damme, riviere, mere, kanale, strome en vleilande aangestref. Naaldekokers word gekenmerk aan hulle groot saamgestelde oë, twee paar sterk, deursigtige vlerke en 'n verlengde liggaam. Alhoewel hulle soos ander insekte oor ses bene beskik, kan hulle nie baie goed loop nie.
Daar is byna 5000 verskillende naaldekokers en waterjuffers wêreldwyd.
Naaldekokers is soortgelyk aan waterjuffers (wat tot dieselfde insekorde Odonata behoort), maar daar word onderskeid getref tussen volwasse naaldekokers en waterjuffers. Naaldekokers se liggaamsbou verskil van waterjuffers: naaldekokers se agtervlerke is breër as hulle voorvlerke, terwyl die voor- en agtervlerke van waterjuffers gelyk is. Naaldekokers hou ook hulle vlerke weg van en loodreg tot hulle liggame wanneer hulle rus, terwyl waterjuffers hulle vlerke teen hulle liggame hou.
Nimfe kan byt wanneer hulle bedreig voel: die byt is pynlik en moet goed ontsmet word om infeksie te voorkom.
Volwasse naaldekokers lewe sowat twee maande.
Die larwes sowel as die volwassenes is roofdiere en die volwasse mannetjies het bepaalde gebiede (territoriums) wat hulle teen ander mannetjies verdedig. Die orde Odonata is al baie oud.
Moderne naaldekokers en waterjuffers deel sekere eienskappe met hul voorouers uit die Perm, maar hulle het ook gespesialiseerde kenmerke wat eers later ontwikkel het. Van die mooiste insekte word onder die naaldekokers en waterjuffers (orde Odonata) aangetref. Naaldekokers (suborde Anisoptera) en waterjuffers (suborde Zygoptera) is albei herkenbaar aan hul lang, staafvormige agterlywe en twee paar stywe, fynbeaarde vlerke.
Naaldekokers is oor die algemeen groter, asook sterker vlieërs as die waterjuffers, en kan verder onderskei word op grond daarvan dat hulle hul vlerke uitgesprei hou, ook wanneer hulle gaan sit, terwyl waterjuffers hul vlerke toevou wanneer hulle gaan sit. Die eerste naaldekokers en waterjuffers is bekend uit die Perm (280 tot 230 miljoen jaar gelede).
Hoewel hierdie insekte sedertdien heelwat aanpassings ondergaan het, toon hulle nog 'n groot ooreenkoms met hul voorouers. Die ou Germane het naaldekokers en waterjuffers as bodes van die godin Freya (godin van liefde en vrugbaarheid) beskou. Die liggaam van hierdie insek bestaan uit 'n relatief groot kop, ʼn min of meer vierkantige borsstuk en 'n silindervormige agterlyf.
Die kleur van die liggaam is meestal variasies van groen, blou of rooi, dikwels met opvallende patrone. Die groot, saamgestelde oë beslaan byna die hele oppervlakte van die beweeglike kop. Reg voor die oë is twee kort antennae. Van die bytende monddele is veral die groot, skottelvormige onderlip, wat onder die twee kake lê, baie goed ontwikkel.
Dit is oortrek met 'n groot aantal hakies en vorm saam met die kake ʼn struktuur, bekend as die vangmasker, waarmee die prooi gegryp en verskeur word. Aan die borsstuk is daar drie paar lang, dun pote met stekels, wat veral gebruik word om prooi tydens vlug te vang, en twee paar vlerke wat slegs op en af beweeg kan word. Daar is geen verbinding tussen die voor- en agtervlerke soos by die skoenlappers nie.
Die vlerke is versterk deur 'n fyn netwerk van are en dwarsare, waardeur senuwees, bloedvate en asemhalingsbuise loop. Naaldekokers is uitstekende vlieërs wat snelhede van tussen 50 en 100 km/h kan bereik en baie skielik van rigting kan verander. Die segmente van die borsstuk is skuins, sodat die skok wat ontstaan as 'n naaldekoker teen sy prooi vasvlieg, na die swaartepunt van die liggaam herlei word. Hierdie meganisme funksioneer dus as 'n natuurlike skokbreker.
Alle naaldekokers en waterjuffers is vir hul voortplanting van water afhanklik, maar naaldekokers word dikwels ver van water af aangetref. Hulle is veral aktief wanneer die son skyn en kruip weg wanneer dit bewolk of reënerig is. Die mannetjies het elk 'n territorium waarbinne hulle jag en wat hulle teen ander mannetjies verdedig, maar die wyfies kan vlieg net waar hulle wil.
Paring en die voorafgaande paringspel by naaldekokers en waterjuffers vind altyd in die lug plaas. Die mannetjies het vir die doel 'n boonste en 'n onderste paar aanhangsels (twee onderste pare in die geval van die waterjuffers) aan die tiende (laaste) segment van die agterlyf. Die boonste paar, die cerci, is in die vorm van 'n tang en dien om die wyfie tydens die paringsvlug vas te hou. Die werklike paringsorgaan is aan die onderkant van die tweede segment geleë, met 'n sakvormige spermhouer aan weerskante.
Die geslagsopening is onderaan die negende segment geleë en net voor of na die paringsvoorspel buig die mannetjie sy agterlyf vorentoe sodat die sperma wat uit die geslagsopening kom, in die twee saadsakkies langs die paringsorgaan geplaas kan word. Tydens die voorspel tot paring gryp die mannetjie die wyfie met sy twee cerci aan die kop (naaldekokers) of aan die kop en bors (waterjuffers) vas terwyl hulle vlieg.
Later buig die wyfie haar agterlyf vorentoe om haar geslagsopening teen oor dié van die mannetjie te bring en paring vind plaas. In daardie stadium is die mannetjie en die wyfie dus op twee plekke met mekaar verbonde en word daar van 'n paringswiel gepraat. Hierdie proses vind in die vlug plaas. Na paring gaan sit die wyfie van sommige spesies op 'n waterplant en loop agteruit tot in die water, waar sy dan deur middel van ʼn spesiale lê-orgaan (ovipositor) haar eiers in die stingel van die plant lê.
Dikwels verdwyn sy in die proses onder die water. Ander spesies steek hul ovipositor in die modder en lê so hul eiers, terwyl nog ander laag oor die water vlieg en af en toe net die water met hut ovipositor raak om 'n eier te lê. Die eiers sink dan na die bodem. Hierdie manier van eiers lê, kan dikwels by swembaddens waargeneem word, waar die eiers vanweë die chloor in die water nooit uitbroei nie. Die eiers is soms omring deur 'n klewerige stof, wat deur die eierleier van die wyfie afgeskei word en uitsit wanneer dit met water in aanraking kom.
Sulke eiers dryf gevolglik in massas op die water. Na 'n periode van 'n paar weke tot 'n paar maande breek die larwes met behulp van stekeltjies op hul agterlywe of 'n skerp rif op die voorkop uit die eiers. Wanneer die larwes uit die eiers kom, is hulle omring deur 'n vlies, sodat nog geen bewegende pote of vlerke sigbaar is nie. Na 'n paar oomblikke by sekere spesies tot 'n halfuur by ander breek die larwe uit die vlies en begin sy waterlewe.
Sowel die larwes as die volwasse naaldekokers en waterjuffers het ʼn spesiale struktuur van gewysigde monddele, bekend as 'n vangmasker, waarmee hulle hul prooi vang. Die larwes lê en wag totdat die prooi naby genoeg is en skiet dan die vangmasker uit am dit te vang. In die proses maak hulle ook van "straalaandrywing" (die kragtige uitforsering van water deur die anale opening in die agterlyf) gebruik om hulle na die prooidier voort te stu. Die volwassenes vang hul prooi in die lug deur daarop af te duik. Die larwes van naaldekokers kruip normaalweg oor die bodem, terwyl die van waterjuffers swem deur hul agterlywe, waarop daar drie blaaragtige strukture voorkom, op en af te beweeg.
Na 'n jaar (by die meeste waterjuffers) of twee jaar (by die meeste naaldekokers), of soms minder as een jaar, is die larwe volgroei en kruip dit teen 'n plantstingel uit die water. Namate die vel uitdroog, skeur dit op die rug oop en die volwasse insek kan daaruit kruip. Dit bly dan 'n rukkie sit om af te droog, en strek sy vlerke deurdat daar bloed in die are gepomp en die agterlyf met lug gevul word. Oortollige lug en water word deur die anale opening uitgeskei totdat die liggaam die gewenste vorm het.
Benewens die naaldekokers (suborde Anisoptera) en die waterjuffers (suborde Zygoptera) word nog 'n derde groep, die sogenaamde oernaaldekokers (suborde Anisozygoptera), onderskei. Van hierdie suborde is daar slegs twee spesies wat vandag nog lewe, en hulle word slegs in Oos- en Suidoos-Asië aangetref.
Een van die volopste naaldekokers in Suider- en Oos-Afrika is die blounaaldekoker (Orthretrum caffrum). Hierdie spesie lê sy eiers op die wateroppervlak en kan maklik van die talle ander Orthretrum-spesies wat in Suider-Afrika voorkom, onderskei word op grond van die ses dun wit strepies op die bors - twee voor en twee aan elke kant. Waterjuffers van die genus Lestes, waarvan daar verskeie spesies in Suider-Afrika is, is goed aangepas in gebiede met 'n kort reënseisoen deurdat die eiers vir lang tye in droë panne, ensovoorts kan oorleef. Wanneer daar genoeg water is, groei die larwes so vinnig dat hulle binne 'n paar weke in volwasse waterjuffers ontwikkel.
Naaldekokers sien beter as die meeste ander insekte. Hul kop bestaan byna net uit twee reuse-saamgestelde oë. Elke oog lyk soos `n tralienetwerk want dit het tot 30 000 lense. 'n Naaldekoker gebruik sowat 80 persent van sy brein om al hierdie visuele inligitng te verwerk. Omdat hulle so te sê agter hulle kan sien, kan hulle die bewegings van ander insekte oplet en botsings in die lug vermy.
Hulle kan meer kleure as mense sien.
'n Naaldekoker se oog van nader gesien.
Die meeste naaldekokersmannetjies kan vreeslik meeding oor die plekke waar hulle verkies om te paar. Die mannetjie en wyfie kan na `n boomtop vlieg om te paar, en ander naaldekokerspesies paar sommer al vliegend.
'n Naaldekokermannetjie en -wyfie besig om te paar.
Naaldekokers is briljante vlieërs en het vier vlerke. Hulle kan elke paar vlerke saam of apart klap en hul agtervlerke kan uit pas met die voorstes klap. Hulle klap hul vlerkies sowat 50-90 keer per sekonde.
Naaldekokers kan reguit, agteruit, op en af vlieg, stop en fladder en sigsag en haarnaalddraaie teen volle spoed of in stadige aksie uitvoer. Hulle kan 'n lugskou soos geen ander insek hou.
Hulle kan teen 'n spoed van 100 liggamslengte per sekonde vlieg, of tot 48km/h.
Naaldekokers is waardevolle, ratse roofinsekte: hulle eet muskiete, wat 'n groot las vir die mens en dier is. Hulle eet ook ander klein insekte soos vlieë, bye, miere en skoenlappers.
As nimf (larwe-staduim) vreet hulle muskietlarwes, waterinsekte, wurms of selfs paddavissies en ander klein vissies. Volwasse naaldekokers gebruik die mandjievorm wat hul pote maak om insekte te vang terwl hulle vlieg en hou daarvan om muggies, vlieë, muskiete en ander klein vlieënde insekte te vreet. 'n Naaldekoker kan binne sowat 'n halfuur kos gelykstaande aan sy eie gewig opvreet.
Hul vyande is voëls, spinnekoppe, paddas en groter naaldekokerspesies. Visse, paddas en watersalamanders maak jag op nimfe. Naaldekokers se uitstekende sig en ratsheid help hulle om uit hul vyande se kloue te bly.
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Naaldekoker.'n Naaldekoker is 'n soort insek wat tot die orde Odonata behoort. Naaldekokers begin hulle lewe in water en word dus dikwels naby damme, riviere, mere, kanale, strome en vleilande aangestref. Naaldekokers word gekenmerk aan hulle groot saamgestelde oë, twee paar sterk, deursigtige vlerke en 'n verlengde liggaam. Alhoewel hulle soos ander insekte oor ses bene beskik, kan hulle nie baie goed loop nie.
Daar is byna 5000 verskillende naaldekokers en waterjuffers wêreldwyd.
Naaldekokers is soortgelyk aan waterjuffers (wat tot dieselfde insekorde Odonata behoort), maar daar word onderskeid getref tussen volwasse naaldekokers en waterjuffers. Naaldekokers se liggaamsbou verskil van waterjuffers: naaldekokers se agtervlerke is breër as hulle voorvlerke, terwyl die voor- en agtervlerke van waterjuffers gelyk is. Naaldekokers hou ook hulle vlerke weg van en loodreg tot hulle liggame wanneer hulle rus, terwyl waterjuffers hulle vlerke teen hulle liggame hou.
Nimfe kan byt wanneer hulle bedreig voel: die byt is pynlik en moet goed ontsmet word om infeksie te voorkom.
Volwasse naaldekokers lewe sowat twee maande.
Die larwes sowel as die volwassenes is roofdiere en die volwasse mannetjies het bepaalde gebiede (territoriums) wat hulle teen ander mannetjies verdedig. Die orde Odonata is al baie oud.
Moderne naaldekokers en waterjuffers deel sekere eienskappe met hul voorouers uit die Perm, maar hulle het ook gespesialiseerde kenmerke wat eers later ontwikkel het. Van die mooiste insekte word onder die naaldekokers en waterjuffers (orde Odonata) aangetref. Naaldekokers (suborde Anisoptera) en waterjuffers (suborde Zygoptera) is albei herkenbaar aan hul lang, staafvormige agterlywe en twee paar stywe, fynbeaarde vlerke.
Naaldekokers is oor die algemeen groter, asook sterker vlieërs as die waterjuffers, en kan verder onderskei word op grond daarvan dat hulle hul vlerke uitgesprei hou, ook wanneer hulle gaan sit, terwyl waterjuffers hul vlerke toevou wanneer hulle gaan sit. Die eerste naaldekokers en waterjuffers is bekend uit die Perm (280 tot 230 miljoen jaar gelede).
Hoewel hierdie insekte sedertdien heelwat aanpassings ondergaan het, toon hulle nog 'n groot ooreenkoms met hul voorouers. Die ou Germane het naaldekokers en waterjuffers as bodes van die godin Freya (godin van liefde en vrugbaarheid) beskou. Die liggaam van hierdie insek bestaan uit 'n relatief groot kop, ʼn min of meer vierkantige borsstuk en 'n silindervormige agterlyf.
Die kleur van die liggaam is meestal variasies van groen, blou of rooi, dikwels met opvallende patrone. Die groot, saamgestelde oë beslaan byna die hele oppervlakte van die beweeglike kop. Reg voor die oë is twee kort antennae. Van die bytende monddele is veral die groot, skottelvormige onderlip, wat onder die twee kake lê, baie goed ontwikkel.
Dit is oortrek met 'n groot aantal hakies en vorm saam met die kake ʼn struktuur, bekend as die vangmasker, waarmee die prooi gegryp en verskeur word. Aan die borsstuk is daar drie paar lang, dun pote met stekels, wat veral gebruik word om prooi tydens vlug te vang, en twee paar vlerke wat slegs op en af beweeg kan word. Daar is geen verbinding tussen die voor- en agtervlerke soos by die skoenlappers nie.
Die vlerke is versterk deur 'n fyn netwerk van are en dwarsare, waardeur senuwees, bloedvate en asemhalingsbuise loop. Naaldekokers is uitstekende vlieërs wat snelhede van tussen 50 en 100 km/h kan bereik en baie skielik van rigting kan verander. Die segmente van die borsstuk is skuins, sodat die skok wat ontstaan as 'n naaldekoker teen sy prooi vasvlieg, na die swaartepunt van die liggaam herlei word. Hierdie meganisme funksioneer dus as 'n natuurlike skokbreker.
Los anisópteros (Anisoptera, del griegu ἄνισος anisos, 'desigual' y πτέρον pteron, 'nala') son unu de los dos infraórdenes clásicos del suborde Epiprocta. Conócense comúnmente como libélulas, anque esti términu suel usase tamién nun sentíu más ampliu pa designar a tolos odonatos.
Son paleópteros, esto ye, inseutos que nun pueden plegar les ales sobre'l abdome. Carauterízase polos sos grandes güeyos multifacetados, los sos dos pares de fuertes ales tresparentes y pol so abdome allargáu. Alimentar de mosquitos y otros pequeños inseutos como mosques, abeyes, camparines y polillas.
El so hábitat natural atópase nes cercaníes de llagos, charcos, ríos y tierres pantanoses, yá que les sos ninfes son acuátiques. Les libélulas nun picar a los humanos y son pervalibles depredadores, yá que controlen les poblaciones de mosques y mosquitos, dalgunos de los cualos tresmiten enfermedaes como'l dengue.
Los caballinos del diañu o señorites (suborde Zygoptera), confundir de cutiu coles libélules. Sicasí, dambos grupos son distintos; los zigópteros caltienen les ales xuntes, pegaes al cuerpu cuando tán en reposu, ente que les libélules caltener separaes horizontalmente o llixeramente inclinaes embaxo y alantre; dambos subordes tienen dos pares de nales, nes libélules el segundu par de ales ye más anchu que'l primeru y nos caballinos del diañu l'anchu nos dos pares de ales ye similar. Los sos güeyos tamién difieren, ente que los de los caballinos del diañu tán separaos, los de les libélulas tán práuticamente xuntos. Los caballinos del diañu tienen cuerpos más delgaos y son más fráxiles nel so vuelu. Dambos tienen ciclos vitales similares.[ensin referencies]
El cuerpu fráxil y les ales llargu y delgáu faen de la libélula unu de los inseutos más rápidos. A diferencia de la mayoría de los inseutos, éstes pueden bater les sos ales anterior y posterior de forma simultánea o alternada en distintes fases del vuelu, lo que resulta, respeutivamente, nuna mayor potencia con mayor costu enerxéticu, al desapegar, y nuna potencia y costu menor, mientres el vuelu.[1]
Tienen una vista escelente gracies a la peculiar estructura de los sos güeyos: alredor de 30 000 facetes dispuestes de tala forma que déxen-y aproximao 360º de campu visual. Estos güeyos multifacetados, polo xeneral, xuntar na parte posterior de la cabeza y déxen-y ver a la so presa dende una distancia d'hasta 12 m. La libélula nun puede caminar pola posición frontera de les pates, pero la forma de "canastru" d'éstes déxa-y atrapar a la so presa.[ensin referencies]
!["]("http://ast.wikipedia.org/wiki/Ficheru:Scarlet_Dragonfly.jpg")
El ciclu de vida de les libélulas, dende la fase de güevu hasta la muerte n'edá adulta, abarca ente seis meses hasta seis o siete años. Les libélulas femes ponen los güevos n'o cerca del agua, de cutiu nes plantes flotantes o emerxentes. Cuando dalgunes especies tán poniendo los güevos na agua, somorguiar por completu col fin de poner los sos güevos nuna bona superficie, anque en delles ocasiones, les femes ponen güevos ente pequeños resquiebros de folla o mofu.
Los güevos eclosionan en ninfes y mientres esta etapa alimentar de bárabos de mosquitos. La mayor parte de la vida d'una libélula gastar en forma de ninfa, debaxo de la superficie de l'agua, usando quexales estensibles pa prindar otros invertebraos o inclusive vertebraos como renacuayos y peces.[2][3][4][5] Alienden por branquies que tienen nel rectu y tienen la capacidá de movese rápido pel agua gracies a un impulsu aniciáu por una espulsión d'agua repentino qu'asocede al traviés del cursu.[6] Delles ninfes cacen na tierra, capacidá que podría ser más común na antigüedá, cuando los depredadores terrestres fueron más cabileños.[7]
La etapa llarval de libélulas de gran tamañu puede durar hasta cinco años. Nes especies más pequeñes, esta etapa puede durar ente dos meses y trés años. Cuando'l bárabu ta llista para metamorfosiase nun adultu, xube por una caña o una planta emerxente. La esposición al aire conduz al bárabu a empecipiar la respiración. La piel abrir nun puntu débil detrás de la cabeza y la libélula adulta abásnase fuera de la so piel llarval, mueve les sos ales de riba abaxo, y vuela a alimentase de mosquitos y mosques. En vuelu, la libélula adulta puede impulsase en seis direiciones: enriba, embaxo, alantre, tras, de derecha a izquierda y d'izquierda a derecha.[8] La etapa voladora de les especies adultes más grandes de la libélula, puede durar de cinco a seis meses.
Nel pasáu esistieron especies enforma mayores. La mayor, atopada como fósil, ye una Protodonata llamada Meganeura monyi que data del Carboníferu con un valumbu de ales d'ente 70-75 cm. La mayor especie de odonatas moderna, la Anax strenuus, endémicu de Hawái, y la xigante d'América Central, Megaloprepus coerulatus, tienen 19 cm d'estensión de nales. La especie moderna más pequeña rexistrada ye la Nannophya pygmaea, d'Asia, con un valumbu de ales de tan solo 20 mm.
La libélula común, Anax junius, ye una de les mayores y más rápides, pudiendo algamar una velocidá de 85 km per hora.
!["]("http://ast.wikipedia.org/wiki/Ficheru:Sympetrum_vulgatum_tandem_1614.jpg")
El machu de la libélula impon los sos derechos sobre un territoriu cercanu al agua y deféndelo fiero de tolos sos rivales. Cuando llega la fema, el machu modifica'l so estilu de vuelu. Asina, realiza una exhibición pa cortexar a la so compañera, antes de suxetar la cabeza con unes pinces especiales allugaes nel estremu del so abdome. Cuando ta suxeta al machu, la fema arquia'l so abdome alantre p'axuntar los sos órganos sexuales y produzse la fertilización. La fema pon los güevos cerca o na agua.
Los bárabos son unos depredadores feroces, que, por aciu la mázcara, un brazu retráctil que tienen so la boca, cacen otros animales: cucharapes, peces ya inclusive otres bárabos de libélula. Nel casu de los machos, tienen un órganu que tien como función retirar la espelma que la fema pudiera tener de la fecundación d'otros machos.[ensin referencies]
Les libélulas empleguen la ilusión óptica p'acesmar a otros inseutos qu'invaden el so territoriu. Pueden movese de tala forma que proxéctense a sigo mesmes como un oxetu estáticu mientres ataquen con rapidez a les sos víctimes. Esti tipu de mimetismu, ilustra cómo utilicen téuniques complexes de camuflaje mientres l'ataque aereu.[ensin referencies]
Revisiones de la filoxenia de los odonatos[9][10] suxuren que'l suborde Anisoptera ye parafilético (y por tantu tendría de refugase), según amuesa'l cladograma siguiente:[11]
Odonata
Anisoptera
A partir del cladograma, la nueva clasificación de los odonatos sería:
Poro, los anisópteros seríen en realidá un infraorden y non un suborde.
El siguiente cladograma rellaciona les subfamilies y families de anisópteros, figurando con llinies discontínuas les que nun tán perfectamente definíes:[12]
Anisoptera
Aeshnoidea
"Corduliidae" (parafilético)
Los anisópteros (Anisoptera, del griegu ἄνισος anisos, 'desigual' y πτέρον pteron, 'nala') son unu de los dos infraórdenes clásicos del suborde Epiprocta. Conócense comúnmente como libélulas, anque esti términu suel usase tamién nun sentíu más ampliu pa designar a tolos odonatos.
Son paleópteros, esto ye, inseutos que nun pueden plegar les ales sobre'l abdome. Carauterízase polos sos grandes güeyos multifacetados, los sos dos pares de fuertes ales tresparentes y pol so abdome allargáu. Alimentar de mosquitos y otros pequeños inseutos como mosques, abeyes, camparines y polillas.
El so hábitat natural atópase nes cercaníes de llagos, charcos, ríos y tierres pantanoses, yá que les sos ninfes son acuátiques. Les libélulas nun picar a los humanos y son pervalibles depredadores, yá que controlen les poblaciones de mosques y mosquitos, dalgunos de los cualos tresmiten enfermedaes como'l dengue.
.JPG)
!["Dragon]("http://ast.wikipedia.org/wiki/Ficheru:Dragon_fly_.jpg")
!["]("http://ast.wikipedia.org/wiki/Ficheru:Aeshna_mixta.jpg")
![Head, Mandibles, and unusual Labium of Dragonfly Nymph (viewed from below)]("http://2.bp.blogspot.com/_SO_JYKtl9A8/Rt-dP7_Z6oI/AAAAAAAABL0/Pe0EY9uxYSg/s320/dragonflyNymph.gif"){kind=link}
![Dragon fly larvae labium estendéi to prinde prey]("https://web.archive.org/web/20100705100155/http://www2.luresext.edu/aquaculture/anaxattack7.gif"){kind=link}